Hindi Ko Alam Lahat Pero Sinikap Kong Alamin

Alam mo yung feeling na kahit anong pilit mong intindihin, parang hindi pumapasok?
Yung tipong habang lahat confident mag-discuss ng kung anu-anong jargon, ikaw tahimik lang kasi ayaw mong mapahiya sa tanong mong basic.

Oo, ganun ako noon. Kapungutan. Mabagal. Madalas mahina sa mga bagay na technical.
Maraming beses akong natahimik kahit gusto kong magtanong, kasi baka sabihan akong bobo. At nung minsan naglakas-loob akong magtanong, madalas ang sagot — “Google mo na lang yan.” Masakit, kasi gusto mo lang naman matuto.

Pero kahit ilang beses akong ma-reject, hindi ako tumigil. Nagpatuloy akong magtanong, kahit minsan tahimik lang ang sagot, minsan iniiwasan pa. Hanggang sa dumating yung mga unexpected mentors — at mga kaibigang hindi ko inakalang magtitiwala sa’kin.

Sila yung mga taong hindi nagtawa sa tanong ko, kundi tinuruan ako. Hindi nila ako tinrato bilang “mahina,” kundi bilang “gustong matuto.”
At dahil doon, nagbago ang lahat.

---

The Struggle to Ask

Hindi madali magtanong.
Lalo na kapag sanay kang matahimik lang o kapag naramdaman mong hindi ka gano’n katalino kagaya ng iba.

Sa simula, lagi akong kinakabahan.
Hawak ko na yung tanong, ilang beses ko nang binubura-bura sa chat o sa comment box, tapos sa huli — hindi ko pa rin masend.
Kasi iniisip ko agad, “Baka tanga ‘to. Baka pagtawanan.”

At minsan nga, nangyari. May mga pagkakataong sumagot sila ng may halong sarcasm — “Basic lang ‘yan, dapat alam mo na ‘to.”
Ang sakit, kasi hindi nila alam kung gaano katagal kong pinag-isipan bago ko tinanong yun.

May mga araw na gusto ko nang tumigil.
Yung parang kahit anong tanong mo, mali. Kahit anong effort mong unawain, may kulang pa rin.
Pero sa gitna ng hiya at frustration, may maliit na boses sa loob ng ulo ko na nagsasabing, “Hindi mo naman kailangang maging magaling agad, kailangan mo lang gustong matuto.”

Kaya tinuloy ko.
Tinanggap ko na oo, minsan mahina ako, minsan mabagal — pero hindi ako titigil.
Kasi mas okay nang magmukhang tanga sa umpisa, kaysa manatiling walang alam habangbuhay.

---

Finding People Who Listen

Dumating din yung point na halos ayaw ko nang magtanong.
Pag may hindi ako alam, tahimik na lang ako. Binabasa ko na lang ulit, nag-eeksperimento sa sarili, kahit minsan mali-mali pa rin.
Pero isang araw, may sumagot.

Hindi siya yung tipo ng mentor na laging tama o seryoso — simple lang siyang tao na may pasensya.
Tinuruan niya ako, hindi dahil expert ako, kundi dahil nakita niyang gusto kong matuto.
At doon nagsimula.

Unti-unti, dumadami yung mga taong kagaya niya. Yung mga hindi nagtatawa kapag nagkamali ako, kundi nagtuturo kung bakit mali at paano ayusin.
Hindi ko akalain, pero sa kakulitan ko magtanong, nakatagpo ako ng mga unexpected mentors — at mga kaibigang marunong makinig.

Minsan nga natawa ako sa sarili ko.
Dati halos hindi ako makapagsend ng tanong, ngayon ako na yung nakikipagpalitan ng ideas.
Hindi pa rin ako expert, oo. Pero dahil sa mga taong ‘di sumuko sa pagtuturo, natutunan kong hindi nakakahiya ang magtanong — nakakahiya lang kung tumigil ka nang gustong matuto.

---

Learning Anyway

Hindi ako yung tipo ng mabilis matuto.
Madalas, kailangan kong ulitin ng tatlo o apat na beses bago ko talaga maintindihan.
Minsan nakakahiya, minsan nakakainis — pero tinanggap ko na lang na ganun talaga ako.

Kaya ginawa ko yung kaya ko.
Nagbabasa ako kahit antok na, nagpa-practice kahit walang deadline, at paulit-ulit kong tinatry hanggang sa mag-click sa isip ko kung paano talaga gumagana ang mga bagay.
Minsan mali, minsan sablay, pero sa bawat pagkakamali, may natutunan ako.

Ang mas nakakatuwa, yung mga dati kong tinatanong — unti-unti, ako na rin nakakasagot.
Hindi dahil sobrang galing ko na, pero dahil pinili kong huwag tumigil kahit mabagal.

At doon ko na-realise: hindi mo kailangang maging matalino para matuto.
Kailangan mo lang ng consistency, humility, at kaunting kapal ng mukha para magtanong kahit ilang beses ka nang nagkamali.

---

Now I Share Too

Dahil naranasan kong mahirapan, mahiya, at ma-reject, iba yung pakiramdam kapag may lumalapit ngayon para magtanong.
Kahit simpleng message lang na, “Paano po ‘to?” o “Ano ba ibig sabihin nito?” — hindi ko kayang balewalain.
Kasi naaalala ko yung sarili ko noon.

Kaya tuwing may nagtatanong, sinasagot ko hangga’t kaya ko.
Hindi dahil expert ako, kundi dahil gusto kong maramdaman din nila yung tulong na minsan ibinigay sa’kin ng mga taong naniwala.
At minsan, sa simpleng sagot o gabay na binibigay ko, doon ko nakikita yung sarili kong progress — na dati ako yung clueless, ngayon kahit papano, may natutulungan na rin.

Kaya ko nga ginawa yung blog na Pinoy Tech Share.
Ginawa ko siya para makatulong sa abot ng makakaya ko — makabahagi ng kaalaman, kahit simple lang.
Sinusubukan kong iexplain ang mga technical na bagay sa pinakasimpleng paraan na alam ko, kasi alam kong hindi madali magsimula.
At kung may isa mang matulungan o maintindihan kahit isang topic dahil sa post ko, sulit na lahat ng pagod at puyat.

Hindi ko alam lahat, at siguro hindi ko rin malalaman lahat kailanman.
Pero kung may isang bagay akong sigurado, yun ay ito:
Ang kaalaman, hindi mo kailangang itago. Mas maganda kapag ibinabahagi mo — lalo na sa mga taong kagaya mong nagsimula rin dati sa wala.

---

Conclusion

Hindi mo kailangang alam lahat para magsimula.
Hindi mo kailangang maging expert bago tumulong.
Ang kailangan mo lang ay puso — yung willingness matuto, magtanong, at magbahagi kahit maliit lang.

Maraming beses kang matatahimik, mare-reject, o pagtatawanan pa nga.
Pero tandaan mo, bawat “dumb question” na tinanong mo, isang hakbang ‘yan papunta sa mas malalim na pag-intindi.
At bawat simpleng paliwanag na ibinahagi mo, kahit sa isa lang, may natulungan ka na.

Kaya kung nakakaramdam ka pa rin minsan ng hiya, tandaan mo ‘to:
Hindi mo kailangang maging matalino para magbigay halaga — kailangan mo lang maging totoo sa gustong matuto at tumulong.

Kasi minsan, yung mga taong akala mong mahina noon…
sila rin pala yung magiging dahilan kung bakit mas madali na ngayon matuto ang iba.